صدرالدین محمد شیرازی مشهور به صدرالمُتِألّهین و ملاصدرا در نهم جمادی الاولی سال 980 ق در شیراز به دنیا آمد. سنگ بنای علمی و اخلاقی ملاصدرا در محضر درس شیخ بهایی، عالم كم نظیر دوران صفوی بنانهاده شد و تكمیل این بنای معنوی در محضر دانشمند نامی و استاد بزرگ، میرداماد، صورت گرفت. ملاصدرا، درایه، رجال، فقه و اصول را از شیخ بهایی؛ فلسفه، كلام، عرفان و علوم ذوقی را از میرداماد و علوم طبیعی، ریاضی، نجوم و هیئت را از محضر حكیم ابوالقاسم میرفندرسكی از علمای نامدار زمان فراگرفت. وی سپس بر مسند تدریس تكیه زد و ضمن آشنایی با فلسفه اشراق و مكتب مَشّاء، به تدوین حكمت متعالیه پرداخت. ملاصدرا با تركیب چهار مكتب مهم عرفانی، فلسفی و دینی شامل مشاء، اشراق، عرفان محیی الدین عربی و آموزه های دینی اسلام، حكمت متعالیه را بنیان نهاد و تأثیری شگرف و غیرقابل انكار بر فلسفه اسلامی گذاشت. وی در این مكتب كوشیده است عرفان و فلسفه دین یا به سخن دیگر، تهذیب نفس و برهان عقلی و وحی را در یك مجموعه هماهنگ، تركیب و یگانه سازد. ملاصدرا تلاش كرد تا در پرتو معرفت عرفانی و فلسفه عقلانی، تفسیری دیگرگون از دین دست دهد. از این حكیم الهی بیش از چهل عنوان كتاب به یادگار مانده كه اسفار اربعه مهم ترینِ آنهاست. سرانجام این عالم ربانی و فیلسوف اسلامی، پس از عمری پربار، در سال 1050 ق در هفتاد سالگی در شهر بصره عراق دارفانی را وداع گفت و در همان شهر به خاك سپرده شد.
