بعد از اجلاسیه کِلِرمون در 28 نوامبر 1095 میلادی و سرآغاز جنگ های صلیبی، نیروی عظیمی از مسیحیان، طبق وعده صاحبان کلیسا، برای خشنودی خدا، آمرزش گناهان خود و نیز آزادی بیت المقدس به راه افتاده و با گذر از شهرها و مناطق مختلف به سوی "سرزمین مقدس" به پیش رفتند. آنها در مسیر خود، از یک طرف به جمع نیرو و تدارکات مالی و نظامی لشکر توجه داشتند و از سوی دیگر، با استفاده از اختلافات درونی مسلمانان، قراردادهایى با بعضی از امیران دول اسلامی برای دریافت کمک، منعقد نمودند. سرانجام سپاهیان صلیبی پس از چهار سال راهپیمایى به قصد تصرف سرزمین های شام، در 6 ژوئن 1099میلادی بیت المقدس را محاصره کرده و سرانجام در نیمه ژوئیه همان سال، این شهر را به تصرف خود درآوردند. البته مسلمانان، چاه های آب اطراف شهر را مسموم نموده و یا پُر کرده بودند. اما صلیبیون با کمک برج های بلند چوبی که ساخته بودند، وارد شهر شدند و به هرگونه جنایتی که توانستند، دست زدند که قتل، غارت اموال، آتش زدن اماکن، ویرانی و تخریب، بخشی از آن بود. صلیبی ها هر که را یافتند، حتی کودکان شیرخواره را یا در آتش سوزاندند و یا با شمشیر کشتند. در این میانه نه مسجد و نه کنیسه محل امنی به حساب نمی آمد. به صورتی که مورخان نگاشتنه اند، در اولین روز تصرف این شهر، بیش از 12 هزار نفر کشته شدند و به این ترتیب اولین مرحله از جنگ های صلیبی به پایان رسید.
مطالب مرتبط
