مهربانی و بخشش خدا بی حساب نیست

سید حسین سیدی
مهربانی خدا

برخی بر روی مهربانی و بخشش خدا خیلی مانور داده و آنرا بهانه برای انجام ندادن واجبات و یا انجام برخی از گناهان قرار می دهند.
این گفتمان فوق، برخلاف احادیث اهل بیت علیهم السلام است. امام صادق(علیه السلام) می فرماید: «ارْجُ اللَّهَ رَجَاءً لَا يُجَرِّئُكَ عَلَى مَعْصِيَتِهِ وَ خَفِ اللَّهَ خَوْفاً لَا يُؤْيِسُكَ مِنْ رَحْمَتِهِ[1] به خداوند امیدوار باش، امیدی که تو را بر انجام معصیتش جرات نبخشد و از خداوند بیم داشته باش بیمی که تو را از رحمتش ناامید نگرداند.»
هر انسانی در زندگی دوستانی دارد، انسان از دوستان یکدل و یکرنگ خود، هم انتظار بیشتری دارد(امید بیشتری به وفاداری آنها دارد) و هم اینکه می داند اگر در حق آنها کوتاهی کندــ مخصوصا در جایی که اهمال کاری کند ــ می تواند تاثیرات بدی را بر جا بگذارد.
اتفاقا در احادیث، دین انسان به دوست و برادر انسان تشبیه شده است. «أخوك دينك، فاحتط لدينك بما شئت[2] دین تو مانند برادر توست(در دوستی)، پس نسبت به دین خود تا می توانی احتیاط کن
پیام این حدیث برای ما این است که همانگونه نسبت به برادر خود مهربان هستیم و حال او را از هر جهت رعایت می کنیم، و حتی هم بیشتر از رعایت حال، بلکه برای او فداکاری می کنیم، نسبت به دین خود هم اینگونه باشیم.
نکته: انسان براحتی پشت سر دیگران غیبت کرده، و حتی در صورتی که قبول کند که گناهی مرتکب شده، مهربانی خدا را پیش می کشد که خدا مهربان است وغیره، در حالی که ممکن است کسی هم از انسان غیبت کند و او هم مهربانی خدا را جبران کننده آن غیبت بداند، آیا ما ادعای مهربانی خدا را در مورد او، قبول کرده یا آن را دروغین می دانیم.
چگونه غیبت ما از دیگران  با مهربانی خدا جبران می شود؛ ولی غیبت دیگران از ما هیچگاه با مهربانی خدا جبران نمی شود؟
 

پی نوشت:
[1] جامع الاخبار، شعیری، ص 98
2ــ الأمالي (للمفيد)، ص374.

Share