نیکولا دو مالْبِرانْشْ، فیلسوف معروف فرانسوی در 15 ژوئیه 1638میلادی در پاریس به دنیا آمد. مالبرانش از جوانی به تحصیل فلسفه پرداخت اما چون از بحث های پیچیده آن در باب موضوعات مشکوک و نامعلوم مابعدالطبیعی دلش گرفت، به علم الهیات که معلمان آن، برای مشکلاتش جواب قاطع تری داشتند، روی آورد. از این رو به سلک کشیشان درآمد و در صنف خطیبان دینی قرار گرفت. نیکولا مالبرانش به ظاهر، عقاید آنها را به عنوان حقیقت محض می پذیرفت و حال آن که در دل، کاملا به آنچه مجبور به پذیرفتنش بود، اعتقاد نداشت. وی در 26 سالگی با دکارت آشنا شد و به مدت سه سال به مطالعه آثار این فیلسوف هم وطنش پرداخت. مالبرانش پس از خواندن آثار دکارت، از الهیات دست کشید و بار دیگر به فلسفه روی آورد. وی تحت تاثیر دکارت، کتاب جستجوی حقیقت را نگاشت. نیکولا مالبرانش در این کتاب، مانند دکارت از شک آغاز کرد و به حقیقت ختم نمود. وی بر این عقیده بود: پیش از آن که چیزی را مشاهده کنی بدان ایمان نیاور، اما هنگامی که مشاهدات تو، عقل تو را به سوی حقیقت رهنمون گشت در ایمان، متزلزل مباش. به عبارت دیگر، عقل ما نتیجه معقولِ مشاهدات حواس ماست، و همین عقل که حاصل مشاهدات حواس است، راهنمای ما بدین حقیقت است که همه مخلوقات در خداوند وحدت می یابند. از اینجا معلوم می شود که عقل، راهنمای ما به قبول ایمان و ایمانْ راه وصول و درک خداوند است. نیکولا دو مالبرانش هیچ علتی را به جز خدا قبول ندارد و اراده بشر را بی فایده می داند و می گوید هیچ چیز بدون اراده خداوند انجام پذیر نیست. او هم چنین با اعتقاد به افکار افلاطون، تحت تاثیر وی نیز قرار گرفت. از این جهت او را افلاطونی، مسیحی، می نامیدند. مالبرانش یکی از فلاسفه بزرگ فرانسه محسوب می شود که قائل به وحدت وجود و منکر ارتباط عقل و ماده بود. نیکولا دو مالبرانش سرانجام در دهم فوریه 1715میلادی در 77 سالگی درگذشت.
