عبدالرحمن بن محمد بن خلدون معروف به ابن خلدون ملقب به ولی الدین، از بزرگان و مشاهیر مورخین مسلمان، در اول رمضان سال 732 ق درتونس به دنیا آمد. وی از جوانی به كارهای دولتی پرداخت ولی پس از مدتی به واسطه ی بدگویى دیگران به زندان افتاد و از كارهای دربار فاصله گرفت. از آن پس به مطالعات علمی روی آورد و دست به تالیف كتاب زد. ابن خلدون در زمان خود در تاریخ نویسی مشهور بود اما اندیشه های وی در آن زمان بازتاب كافی نیافت و از قرن سیزدهم هجری قمری نام، آثار و افكار او، مطرح شد. مهم ترین اثر ابن خلدون، كتاب تاریخ او موسوم به "كتاب العِبَر و دیوان المُبَتدَأ و الخَبر فی ایام العَرَب و العَجَم و البَربَر" در هفت جلد ضخیم به چاپ رسیده كه جلد اول آن به عنوان مقدمه، در فلسفه ی تاریخ و اجتماع، شهره ی خاص و عام است. ابن خلدون را مخترع و پدیدآورنده ی علم عمران نیز گفته اند. سرانجام ابن خلدون در 76 سالگی در قاهره وفات یافت ودر همان شهر به خاك سپرده شد.
مطالب مرتبط
