فريدريش لئوپولْدْ فون هارْدِنْبِرْگْ (Georg Philipp Friedrich Hardenberg)با نام مستعار نُوالیس، ادیب معروف آلمانی در دوم مارس 1772میلادی در خانواده ای اصیل در آلمان به دنیا آمد. وی در جریان تحصیلات دانشگاهی خود با اساتید ادب و فلسفه زمان خود آشنایى یافت و از آنان تأثیر فراوانی پذیرفت. نوالیس پس ازپایان تحصیلاتش در رشته ادب و حقوق قضا، به کار مشغول شد. در همین دوره بود که اندیشه نوشتن در مغز او راه یافت، اما فعالیت ادبی در نظر نوالیس، تنها وسیله ای برای شکل دادن شخصیت خویش بود. وی عالم عینی را ساخته تخیل و تصورات ذهنی می پنداشت و کشف و شهود معنوی را وسیله دست یافتن به واقعیتِ اصلی. در نظر نوالیس، رؤیا از قدرتی برخوردار بود که هر گونه حال و وضع خارجی را می توانست تغییر دهد. خدایى که او در جستجوی آن بود، خدایى بود که پیوسته در کنه وجود بشر جای دارد و تنها هدف عالی زندگی، نزدیک تر شدن به این مرکز الهی روح است. بنابراین عشق های زمینی آدمیان وسیله ای هستند برای راه یافتن به عالم الوهیت.
فریدریش نوالیس در سال های پایانی قرن هجدهم میلادی، منظومه معروف سرودهای شب را منتشر کرد. در این منظومه، شبْ، تعبیر و تفسیری شاعرانه بود از سعادت ابدی و احساس رهایى از عالم هستی و استغراق در جذبه الهی که عشق محبوب با نوعی عشق الهی در می آمیزد. شاعر خود را به عالم وحدت مافوق بشری می سپارد، ابدیت را در وجود خود می بیند و به مبدأ اصلی باز می گردد. نوالیس درسال های بعد، رمان هاینریش فون را نگاشت و قطعاتی به نظم سرود. با این حال عمر او دوام چندانی نیافت و سرانجام در دهم اکتبر 1801 میلادی در 29 سالگی درگذشت. نوالیس از بزرگ ترین شاعران غنایى و از هنرمندترین نویسندگان رمانتیک آلمان است. علاقه به کشف اسرار طبیعت، عشقی که جز عشق الهی رنگی نپذیرفت، حسرت بهشت مفقوده، عقیده به وحدت عالم وجود و ابدیت بخشیدن به عالم پس از مرگ، موجب شده است که آثار نوالیس از بیانی در عالی ترین نوع رمانتیسم برخوردار گردد. شعر نوالیس به صورتی انکارناپذیر از خوش آهنگ ترین اشعار ادبیات آلمان است. نوالیس، موسیقی را هنری عالی می دانست که بدون واسطه عالم عینی، درون ما را آشکار می سازد. سرودهای شب اثر فریدریش نوالیس، بعدها به عنوان سرود رسمی کلیسای پروتستان آلمان قرار گرفت.
