شیخ حسین انصاریان/ عشق حقیقی روز سوم محرم 99 - معرفت، نخستین نعمت پروردگار
سخنرانی استاد شیخ حسین انصاریان با عنوان «عشق حقیقی» - جلسه سوم - یکشنبه (2 -شهریورماه- 1399) - روز سوم محرم 1442 - ورزشگاه آیت الله سعیدی تهران
مدت زمان : 50 دقیقه
فهرست مباحث جهت دسترسی سریع در صفحه :
- معرفت، نخستین نعمت پروردگار به خلیفه در زمین
- امام حسین (علیه السلام)، علم و نور محض
- پاداش دهی در قیامت براساس معرفت به حقایق
- روایتی شنیدنی از سنجش عمل با ترازوی معرفت
- یاران امام حسین (علیه السلام)، معدن معرفت و دین شناسی
- عشق بی نظیر جُناده و خانواده اش به امام حسین (علیه السلام)
- کلام آخر؛ درددل های دختر سه ساله با سر پدر
بسم الله الرحمن الرحیم
«الحمدلله رب العالمین صلاة و السلام علی سید الانبیاء و المرسلین حبیب الهنا و طبیب نفوسنا ابی القاسم محمد صلی الله علیه و علی اهل بیته الطیبین الطاهرین و المعصومین المکرمین».
معرفت، نخستین نعمت پروردگار به خلیفه در زمین
کاروان کربلا کاروان معرفت، عبادت، هجرت، سرعت و سبقت بود که این پنج عنوان، در قرآن مجید و روایات دیده می شود. روزی که وجود مقدس حق اعلام کرد: «إِنِّی جٰاعِلٌ فِی اَلْأَرْضِ خَلِیفَةً»(سورهٔ بقره، آیهٔ 30) فرشتگان از این خلیفه و کیفیت جعل کاملاً بی خبر بودند و فقط از پروردگار شنیدند «إِنِّی جٰاعِلٌ فِی اَلْأَرْضِ خَلِیفَةً». وقتی این خلیفه آفریده شد، اولین نعمتی که پروردگار پس از نعمت وجود به این خلیفه عنایت کرد، معرفت بود؛ پیش از آنکه او را به «جنت مَعهودی» راهنمایی کند که در آیه بیان شده است: «وَ قُلْنٰا یٰا آدَمُ اُسْکنْ أَنْتَ وَ زَوْجُک اَلْجَنَّةَ»(سورهٔ بقره، آیهٔ 35). بهشت بی معرفت به چه دردی می خورد و چه لذتی دارد؟!
-جهل، سخت ترین و مخرب ترین تهی دستی
بهشت جای جاهل نیست و خدا ظرف آلودهٔ نادانی را در بهشت قرار نمی دهد، قرار هم نداده و نخواهد داد. پیغمبر (صلی الله علیه وآله) به امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمودند: «لَا فَقْرَ أَشَدُّ مِنَ الْجَهْلِ» هیچ تهی دستی ای سخت تر، بدتر، کوبنده تر و تخریب کننده تر از نفهمی نیست؛ خدا باید ظرف آدم را از معرفت پر می کرد تا لایق هم نشینی با ملکوتیان، قرب وجود مقدس حضرت حق و قرار گرفتن در آن بهشت می شد که امام باقر (علیه السلام) می فرمایند چه بهشتی بوده و غیر از بهشت آخرت است.
-عطای معرفتی ویژه به انسان
اینها بدون معرفت به دست آدم نمی رسید، لذا در قرآن مجید می فرماید: «وَ عَلَّمَ آدَمَ اَلْأَسْمٰاءَ کلَّهٰا»(سورهٔ بقره، آیهٔ 31) من معرفت کامل به حقایق را به آدم عطا کردم. این اسما، یعنی حقایق زنده؛ نه اینکه پروردگار عالم اسم فرش، آب، خورشید، ماه و نعمت ها را به آدم یاد بدهد، بلکه این معرفت، معرفتی ویژه، معرفت به حقایق ذی شعور و ذی حیات بود.
-تفاوت معنایی علم و فضل
این علم، علم است؛ اما علم به اَسما و روابط اشیا که الآن در دنیا جاری است و هزاران دانشگاه دارد، امام صادق (علیه السلام) می فرمایند: این فضل است، اسم آن را علم نگذارید. هر کس از این امور مادی آگاهی داشته باشد، ارزش ویژه ای دارد؛ اما علم به معنای معرفت به حقایق و واقعیات ذی شعور و ذی حیات عالم است. این ارزش معرفت بود.
-بی نصیبی فرشتگان از معرفت ویژهٔ پروردگار
این معرفت، معرفت به حق است، به دست آوردنش مشکل نیست و این معرفت را می شود با مطالعهٔ بیست آیه، نظیر آیهٔ 164 سورهٔ بقره و بیست روایت در بخش توحید «اصول کافی» به تناسب ظرفیت خود تحصیل کرد. این معرفت به انسان مقام می دهد و معرفتی بود که طبق آیات سورهٔ بقره، از آیهٔ سی به بعد، فرشتگان از آن معرفت ویژه بی نصیب بودند. فرشتگانْ خدا را می شناختند، اما نه به اندازهٔ این معرفتی که خدا به آدم عنایت کرد؛ لذا به ملائکه فرمود: از اسمائی به من خبر بدهید که به آدم یاد دادم؛ به من بگویید که این علم و معرفت چیست؟! ملائکه به پروردگار گفتند: «لاٰ عِلْمَ لَنٰا إِلاّٰ مٰا عَلَّمْتَنٰا»(سورهٔ بقره، آیهٔ 32) ما آن مقداری را می دانیم که به ما یاد داده ای و ما علم دیگری نداریم. خدا به آدم فرمود: آنچه از حقایق به تو یاد دادم که بر ملائکه پوشیده بود، به فرشتگان بگو تا بدانند که من چه چیزی به تو یاد داده ام.
-رفعت الهی و درجات بی نهایت، مخصوص اهل ایمان
بعد در قرآن مجید می بینیم که پروردگار عالم می فرماید:«یرْفَعِ اَللّٰهُ اَلَّذِینَ آمَنُوا مِنْکمْ»(سورهٔ مجادله، آیهٔ 11) من در میان جمیع بشر، رفعت و بلندی مقام را به اهل ایمان دادم. منهای اهل ایمان، بقیهٔ جهانیان: «کالْأَنْعٰامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ»(سورهٔ فرقان، آیهٔ 44). اگر کسی هم در این زمینه ایراد دارد، باید به قرآن ایراد بگیرد تا کافر بشود. مقام، رفعت و بلندی معنوی برای اهل ایمان است: «یرْفَعِ اَللّٰهُ اَلَّذِینَ آمَنُوا مِنْکمْ»؛ و طبق قرآن مجید، بقیه فاسق، فاجر، کافر، منافق، لاشعور، مجرم و دوزخی هستند. فقط این طایفه در عالم که شما هم جزء آنها هستید، دارای رفعت الهی هستند.
حالا دنبالهٔ آیه را ببینید: «وَ اَلَّذِینَ أُوتُوا اَلْعِلْمَ دَرَجٰاتٍ»(سورهٔ مجادله، آیهٔ 11) من برای اهل معرفت در میان مردم مؤمن درجاتی قرار داده ام. «دَرَجٰات» جمع، مفرد آن «دَرَجه» است؛ جمع در زبان عرب از سه نفر به بالاست و اینجا معلوم نیست که چه درجاتی و چه تعداد درجات برای اهل معرفت قرار داده است.
-علم خداوند از علت خلقت انسان
خدا به ملائکه فرمود: اینکه با من بحث می کنید چرا آدم را خلق می کنم و این معرفت کامل را به او انتقال می دهم، «إِنِّی أَعْلَمُ مٰا لاٰ تَعْلَمُونَ»(سورهٔ بقره، آیهٔ 30) آنچه من می دانم که چه کار می کنم و چه معرفتی را به این موجود انتقال می دهم، شما نمی دانید. آن وقت در کتاب های ما(نه کتاب های معمولی مان، بلکه کتاب های دست بالایمان) آمده که وقتی امام روز عاشورا در گودال مشغول مناجات بودند، خدا به کل ملائکه فرمود: زمین را نگاه کنید و آدرس داد که کجا را نگاه کنید؛ تمام فرشتگان گودال را به هدایت خداوند نگاه کردند، پروردگار فرمود: زمانی که آدم را خلق کردم، گفتم «إِنِّی أَعْلَمُ مٰا لاٰ تَعْلَمُونَ»، حالا ببینید چه خلق کرده ام! به شما گفتم آنچه من می دانم، شما نمی دانید؛ آن علم من، حسین است.
امام حسین (علیه السلام)، علم و نور محض
-علم امام به تمام حقایق هستی
پای عقل من لَنگ است و نمی توانم این مقام را درک کنم، اما بزرگ ترین عالمان ما(همین دیروز در کتاب هایشان نگاه می کردم) با دلیل، نه ادعا، نوشته اند که حسین (علیه السلام) عالِم نیست، بلکه خود علم است؛ خود علم یعنی حقیقتی که جهل با آن نیست. علم یعنی دانایی و معرفت محض. پیشوای این کاروان به تمام حقایق هستی، چه گذشتهٔ جهان، چه آیندهٔ جهان و چه تمام جریانات هستی آگاه بود. علم یعنی حقیقتی که جهل کنارش نیست. امیرالمؤمنین (علیه السلام) وقتی این صنف از انسان ها را در «نهج البلاغه» تعریف می کنند، می فرمایند: «هُمْ عَیْشُ الْعِلْمِ» اینها حیات علم هستند «وَ مَوْتُ الْجَهْلِ» و نادانی در کنار اینها مرده است؛ یعنی اینها به هیچ شئ و حقیقتی نادان نیستند و به تمام حقایق علم دارند. این یک مسئله است.
-تابش نور امام بر همهٔ مردم
همین بزرگان ما براساس روایاتی که مخصوصاً در جلد اول عربی «اصول کافی» با سند درست از امام باقر (علیه السلام) روایت شده است، به این نتیجه رسیده اند که ابی عبدالله (علیه السلام) نور محض است. نور یعنی چه؟ نور یعنی حقیقتی که با ظلمت جمع نمی شود؛ نور یعنی «ظَاهِرٌ لِنَفْسِهِ مُظْهِرٌ لِغَيْرِهِ» روشنایی محض که ذاتاً برای خودش روشن است و برای غیرش هم روشنایی می تابد.
پاداش دهی در قیامت براساس معرفت به حقایق
بعد در روایات ما آمده که پاداش مستحقانِ پاداش در قیامت به اندازهٔ معرفتشان به حقایق است، نه معرفت مادی. معارف مادی پاداشی در قیامت ندارد. این درس هایی که الآن در دنیا رسم است، برای امور مادی کاربرد دارد، نه برای امور معنوی؛ لذا این درس ها را در روز قیامت وارد نمی کنند و دانشمندانِ این درس ها را با این درس ها ارزیابی کنند. معرفت به حقایق با انسان وارد قیامت می شود؛ اما قرآن هم این رشته ها را قبول کرده و می گوید هست: «یعْلَمُونَ ظٰاهِراً مِنَ اَلْحَیٰاةِ اَلدُّنْیٰا»(سورهٔ روم، آیهٔ 7) تمام اسرار امور مادی را کشف می کنند، «وَ هُمْ عَنِ اَلْآخِرَةِ هُمْ غٰافِلُونَ» اما از معارف الهیه بی خبر و در خواب هستند و در روز قیامت ارزیابی شان نمی کنند. «فَلاٰ نُقِیمُ لَهُمْ یوْمَ اَلْقِیٰامَةِ وَزْناً»(سورهٔ کهف، آیهٔ 105) من در قیامت برای اینها ترازوی سنجش برپا نمی کنم، ولی برای این معرفت ملکوتی، این علم و نور ترازو برپا می کنم.
روایتی شنیدنی از سنجش عمل با ترازوی معرفت
روایتش با شکل های گوناگون در روایات ما آمده که سنجش در قیامت براساس معرفت است. مرد تهی دستی پیش ابی عبدالله (علیه السلام) آمد و گفت: یابن رسول الله! من ضامن شدم که هزار دینار بپردازم و وقت ادای ضمانتم هم نزدیک است؛ اما ندارم که بدهم، چه کار کنم؟
-حل مشکلات، تنها در دستان اهل بیت(علیهم السلام)
جالب است که بعضی ها در آن روزگار می دانستند وقتی مشکلی دارند و با هیچ وسیله و ابزاری حل نمی شود، امیرالمؤمنین (علیه السلام) و صدیقهٔ کبری (سلام الله علیها) حل می کنند. اینها در روایاتمان هست که وقتی مشکلی دارند، اگر با هیچ مقام و وسیله ای حل نمی شود، ابی عبدالله (علیه السلام) حل می کند. اهل سنت نوشته اند(حالا بارک الله به آنهایی که بی انصافی و پنهان کاری نکرده اند. مردم یک سلسله مشکل داشتند که فقط ابی عبدالله می توانستند حل کنند و کار کس دیگری نبود): زن جوان و زیباچهره ای برای مناسک حج آمده بود و بی خبر از طواف کنندگان دیگر، طواف واجب می کرد. نگاه جوان بی تربیتی در طواف، کنار بیت به این زن افتاد؛ چون زن نباید در طواف صورتش را بپوشاند و تو نباید نگاه کنی. خدا گفته زن نباید صورتش را بپوشاند و در جای دیگر قرآن هم گفته است: «قُلْ لِلْمُؤْمِنِینَ یغُضُّوا مِنْ أَبْصٰارِهِمْ»(سورهٔ نور، آیهٔ 30) تو چشمت را فرو ببند.
-ماجرای مرد تهی دست و مشکل گشایی امام حسین (علیه السلام)
جوان کنار زن آمد. هوا گرم بود و زن در همان لباس های معمولی نازک مُحْرِم بود؛ یعنی آن روانداز لباسش نازک بود و زیرش پوشیده بود. جوان دست دراز کرد و بازوی زن را برای لذت چشیدن گرفت، دست چسبید و هر کاری کرد، دستش از این بازو جدا نشد. حکومت بنی امیه فقهای خودش را دعوت کرد و خانم را هم با این جوان به داخل جلسه آوردند، از فقها سؤال کردند که چه باید کرد؟! فقیهان سقیفه ای و اموی فتوا دادند که کارد تیز بیاورید و دست این جوان را بِبُرید، وقتی دست بریده شود، دست از بازوی زن می افتد. البته دلشان هم نمی خواست دست این جوان را بِبُرّند! اصل کاری شان سؤال کرد: آیا کس دیگری هم به مکه آمده که به مسائل معرفت داشته باشد؟ گفتند: بله حسین بن علی (علیهما السلام) پسر امیرالمؤمنین (علیه السلام) و صدیقهٔ کبری (سلام الله علیها) آمده است. گفت: بروید و او را بیاورید. عده ای آمدند و به حضرت گفتند که چنین حادثه ای پیش آمده، فرمودند: آن زن و جوان را بیاورید. هر دو را آوردند؛ امام یک نگاهی که حافظ می گوید:
آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند ***** آیا بود که گوشهٔ چشمی به ما کنند
فقط یک نگاه به دست جوان کردند و دست به آرامی از بازوی زن برداشته شد. این نور است که تاریکی را فراری می دهد، این معرفت کامل است که بلد است چه کار کند.
-انجام کار خوب به قدر معرفت مردم
این مرد تهی دست هم به ابی عبدالله (علیه السلام) گفت: من نمی توانم این هزار درهم یا دینار ضمانت را ادا کنم، چه کار کنم؟ امام فرمودند: جدم پیغمبر (صلی الله علیه وآله) فرموده اند: «اَلْمَعروُف بِقَدرِ الْمَعرِفَة» هر کار خوبی که می خواهی در حق مردم بکنی، معرفت آنها را موردتوجه قرار بده و با همه یکسان عمل نکن. من سه مسئله از تو می پرسم و هر کدام را جواب دادی، یک سوم پول را به تو می دهم. گفت: یابن رسول الله! تو عالم، تو خود علم هستی و می خواهی از منِ جاهل مسئله بپرسی؟ فرمودند: می پرسم! حضرت سه مسئله پرسیدند و مرد هر سه را جواب داد، امام هزار درهم به او دادند و فرمودند: این را بابت ضمانتی که کرده ای، بپرداز؛ دویست درهم هم اضافه دادند و فرمودند: با این هم مشکلات زندگی ات را حل کن.
یاران امام حسین (علیه السلام)، معدن معرفت و دین شناسی
پیشوای کاروان علم محض است، نه عالِم؛ عالم وقتی یک خرده سن او بالا برود، یادش می رود. وقتی عالم مقداری بزرگ تر بشود و سن او بیشتر بشود، آلزایمر مغزی می گیرد. قرآن می گوید: خیلی ها به جایی از عمر می رسند که بعد از آن همه تحصیل، دیگر هیچ چیز ندارند؛ اما علم به هیچ عنوان این گونه نیست و سراسر وجود و شریان وجود امام، علم و نور بود.
حالا این امام است، اما 71 نفر چه؟! آن هم حضرت در شب عاشورا اعلام کردند: «اللَّهُمَّ إِنِّی أَحْمَدُکَ عَلَى أَنْ أَکْرَمْتَنَا بِالنُّبُوَّةِ وَ عَلَّمْتَنَا الْقُرْآنَ وَ فَقَّهْتَنَا فِی الدِّینِ» خدا این 72 نفرِ من را به کل قرآن آگاه کرده و همه را دین شناس قرار داده است. آن وقت در این فضای نور، آگاهی و معرفت(لطف کنید و وقت بگذارید، کتاب ها را بخوانید)، این یاران بامعرفتش چه حقایقی را از خودشان ظهور دادند! همهٔ اینها معدن معرفت بودند؛ آن کسی هم که معرفت داشت و عقب افتاده بود، وقتی جلوی ابی عبدالله (علیه السلام) را در روز دوم محرّم گرفت، یک ذره معرفتش را نشان داد و در روز عاشورا از این عقب ماندگی درآمد و جلو افتاد. پروردگار عالم هم دو فرسخ دورتر از حرم ابی عبدالله (علیه السلام) برای او حرم قرار داده که هر کس به کربلا می رود، به حرم حر برود تا بفهمد معرفت چه ارزشی به انسان می دهد.
امیرالمؤمنین (علیه السلام) می فرمایند: عقب مانده هایی که برای ما هستند، برمی گردند و به ما می رسند. عقب مانده در عقب ماندگی نمی مانند، برمی گردند و هلاک نمی شوند. در خود ما عاشورایی ها هم بوده اند؛ چه تعداد داشتیم که دچار گناه و معصیت شدند، ولی در عقب ماندگی نماندند و دوباره برگشتند.
عشق بی نظیر جُناده و خانواده اش به امام حسین (علیه السلام)
برادرانم، خواهران بزرگوارم! به خدا قسم، من بعد از 70 سال که بیش از 50 سال آن را با کتاب سروکار دارم، هنوز کیفیت معرفت این 71 نفر را نفهمیده ام و درک نکرده ام. جُنادهٔ انصاری اهل مدینه و عاشق ابی عبدالله (علیه السلام) بود. خودش، خانمش و تک پسرش که در کتاب ها نوشته اند طفل بود و هشت نه ساله بود؛ بچه دار نشده بود و خدا همین یک بچه را به او داد. به این مطلب دقت بفرمایید؛ اینها در مدینه با ابی عبدالله (علیه السلام) معیّت داشت و زندگی این زن و شوهر و بچه یک لحظه از ابی عبدالله (علیه السلام) جدا نبود. این علم نیست؟ این معرفت و عشق نیست؟ این دانایی نیست؟ در سحر 28ام رجب که ابی عبدالله (علیه السلام) با زن و بچه اش از مدینه درآمد، جناده با زن و بچه اش کنار ابی عبدالله (علیه السلام) آمدند و گفتند: ما هم می آییم.
شش ماه در مکه کنار ابی عبدالله (علیه السلام) بودند و از مکه تا کربلا هم در کنار ابی عبدالله (علیه السلام) بودند. جناده در شهادت با ابی عبدالله (علیه السلام) شهید شد، بچه اش هم شهید شد و خانمش هم کنار زینب کبری (سلام الله علیها) اسیر شد. این زن و شوهر و بچه یک نفس گلایه آمیز نکشیدند! اینها خانه و زندگی، باغ و کشاورزی در مدینه داشتند؛ بچه یک بار به پدرش نگفت که برای چه ما را در این بیابان ها آورده اند!
-فرزند جناده، نمونهٔ بی نظیر معرفت
وای که اینها بچه هایشان هم معرفت کامل بوده اند؛ جوانان عزیز، قیامت شرمندهٔ اینها نشویم! خدا این بچهٔ هشت نه ساله را عَلَم نکند و به شما بگوید: این بچه ها را ببین، خودت را هم ببین؛ اعمال این بچه را هم ببین، اعمال خودت را هم ببین؛ فکر این بچه را ببین، فکر خودت را هم ببین؛ مراقب باشید که شما را در قیامت با این بچه محکوم نکنند! شما مردان بپایید که ما را در قیامت کنار جنادهٔ انصاری محکوم نکنند! شما خانم ها و دخترها بپایید که شما را در قیامت کنار همسر جناده و مادر این بچه، نسبت به دینداری، حجاب، محرم و نامحرمی محکوم نکنند! خدا خیلی دلیل برای محکوم کردن دارد.
در جنگ اول صبح که حدود 50 نفر شهید شدند، جناده هم شهید شد؛ بعد جنگ تن به تن شروع شد. امام کنار خیمه بودند، دیدند که این پسربچهٔ هشت نه ساله شمشمیر به دست اوست، جلو آمد و گفت(خدایا! به خودت قسم، همهٔ ما مردان و زنان و جوانان، این لحظه را در این مجلس راست می گوییم: «أمیری حُسَین وَ نِعْمَ الْأمیر») : مولای من! به من اجازه می دهید که به میدان بروم؟ امام فرمودند: نه اجازه نمی دهم. بچه گفت: حسین جان، به چه دلیل اجازه نمی دهید؟ فرمودند: برای اینکه پدرت صبح شهید شد و برای خانواده تان بس است، تو دیگر نمی خواهد بروی! پدرت شهید شده، اما مادرت الآن در خیمه هست و جنگ، آن هم با سن تو به اجازهٔ مادر لازم دارد. نماز، روزه و حج اجازهٔ مادر نمی خواهد؛ اما عزیزدلم، تو پدرت شهید شده و داغ پدرت برای مادرت بس است. من با بودن مادرت، به تو اجازه نمی دهم.
ابی عبدالله (علیه السلام) عجب احترامی به مادر گذاشته اند و می گویند من اجازه نمی دهم؛ بچه گفت: حسین جان، من به خیمه برنمی گردم که اجازه بگیرم؛ چون مادرم مرا فرستاده و به من گفته: عزیزدلم! نه من و نه تو، نباید طاقت غربت حسین (علیه السلام) را داشته باشیم. امام فرمودند: اگر مادرت اجازه داده، راه باز است، برو!
-عکس العمل همسر جناده در شهادت فرزند
این بچه رفت و حمله کرد؛ این چه روحی، چه معرفتی و چه عقلی است که بچهٔ هشت نه ساله به سی هزار نفر حمله می کند و نمی ترسد؟! من طاقت ندارم که بگویم چطوری او را کشتند؛ اما همین قدر نوشته اند: دشمن سر کوچولوی این بچهٔ هشت نه ساله را به طرف خیمه ها پرت کرد، مادر آمد، سر بریده را برداشت و بغل گرفت(چند سر بریدهٔ دیگر هم هست که بغل گرفته است)، سر بچه اش را بوسید و بویید، با هرچه قدرت در بازوانش بود، سر را به میدان برگرداند و گفت: من هرچه در راه خدا داده ام، پس نمی گیرم.
-وجوب اطاعت از امام، درسی از همسر جناده
بعد داخل خیمه آمد، یکی از چوب های خیمه را کشید و به طرف میدان حرکت کرد، ابی عبدالله (علیه السلام) به او گفتند: خانم، به کجا می روی؟! گفت: می روم تا تو را یاری کنم؛ من هزینهٔ کمی داده ام و تنها شوهر و بچه ام بوده، می خواهم بروم و جانم را فدایت کنم! امام به دنبالش آمدند و فرمودند: خانم، برگرد! این معرفت است، گفت: حسین جان، اطاعت از شما واجب است. به خیمه بازگشت.
احساسات باید کنار برود و اطاعت باشد. این خانم عصر اسارت به زینب کبری (سلام الله علیها) گفت: شما را به هر جا ببرند، من هم می آیم. تا شام رفت، اربعین به کربلا آمد. خدایا! چه شد که اربعین را از ما گرفتی؟ خدایا! هرچه از ما می گیری، بگیر؛ اما گریه را از ما نگیر.
کلام آخر؛ درددل های دختر سه ساله با سر پدر
دختر کوچک سر بریده را بغل گرفت و روی سینه گذاشت؛ شما دختر کوچک دارید؟ اگر دختر کوچک ندارید، نوهٔ کوچک دارید که دختر باشد. برادرها، خانم ها! همین الآن در این جلسه، دست یک بچهٔ سه ساله را در نظر بگیرید، نمی توانست سر ابی عبدالله (علیه السلام) را با یک دست بردارد. با این دو دست کوچکش دو طرف صورت بابا را گرفت و سر را بلند کرد، به سینه چسباند و گفت:
بابا نگاه پر شررم درد می کند ***** قلب حزین و شعله ورم درد می کند
از بس برای دیدن تو گریه کرده ام ***** چشمان خیس و پلک تَرَم درد می کند
چهل منزل گفته ام که بابایم را به من نشان دهید و مدام گریه کرده ام.
از بعد نیزه رفتن سرِ عمو ببین ***** سر تا به پای اهل حرم درد می کند
امام صادق (علیه السلام) می فرمایند: وقتی صداهایتان را در گریهٔ بر حسین ما دَرهَم می اندازید، ما دوست داریم که این ناله های دَرهَم افتاده را بشنویم.
آهسته بوسه گیرم از آن جای خیزران ***** دانم لبانت ای پدرم درد می کند
از کوچه های سنگی کوفه ز من مپرس ***** آخر هنوز بال وپرم درد می کند
با هر نوازشی که ز باد صبا رسد ***** این دسته موی مختصرم درد می کند
ناقه بلند بود و نگویم چه شد ***** چون فاطمه، پدر کمرم درد می کند
بابا ببین شبیه زنی سال خورده ام ***** دستم، تنم، سرم، جگرم درد می کند
مدیون عمه ام که نفس می کشم هنوز ***** جسم کبود هم سفرم درد می کند
هر جا که گوشواره ببینم از این به بعد ***** زخمی دوباره در نظرم درد می کند
عصر عاشورا به ما حمله کردند، نمی گذاشتند ما خودمان گوشواره را در بیاوریم و به آنها بدهیم، گوشواره ها را کشیدند...
تهران/ ورزشگاه آیت الله سعیدی/ دههٔ اول محرم/ تابستان1399ه.ش./ سخنرانی سوم
مطالب مرتبط
