ضرورت خودشناسی و خودآگاهی - استاد علیرضا پناهیان (کلیپ، صوت، متن)

دریافت ویدئو
اصلی ترین نیاز آدم بزرگ‌ شدن است، اصلی ترین عیب آدم هم خودبزرگ بینی است.

ضرورت خودشناسی و خودآگاهی - استاد علیرضا پناهیان (کلیپ، صوت، متن)

در این بخش از ضیاءالصالحین، بیانات ارزشمند و گهربار استاد علیرضا پناهیان را درباره ی "ضرورت خودشناسی و خودآگاهی" به مدت هشت دقیقه تقدیم مخاطبان عزیز می نماییم.

ضرورت خودشناسی و خودآگاهی - استاد علیرضا پناهیان (کلیپ، صوت، متن)

بزرگ شدن‌‌؛ جوهر اصلی همه ی خوبی ها

«إنّا لله و إنّا إلیهِ راجعون». ما به سمت خدا داریم بر می گردیم. ما لقاء الله در پیش داریم. «یا أَیُّهَا الْإِنْسانُ إِنَّکَ کادِحٌ إِلی‏ رَبِّکَ کَدْحاً فَمُلاقیهِ»؛ می خواهی به خدا برسی با خدا ملاقات کنی. آن وقت خدا بزرگ است. تو تا قبل از ملاقات با خدا باید بزرگ شده باشی. عرفا کلّ خوبی ها را جمع می کنند در یک کلمه به نام سعۀ وجودی. رنج آدم را کش می دهد آدم بزرگ بشود. تمام خوبی ها جوهر اصلی شان بزرگ شدن است. آدم بد کیست؟ فقط خودش را دوست داشته باشد خانواده اش را دوست نداشته باشد. بابا خانواده ات را ببین دیگر! بزرگ تر شو. آدم بد کیست؟ فقط خانواده اش را ببیند خانواده های مردم را نبیند. آدم بد کیست؟ مردم قوم خودش را ببیند مردم جهان را نبیند. هر چی بزرگ تر می شوی روحت بزرگ تر می شود. آدم بد کیست؟ فقط زمان الآن را ببیند. آدم خوب کیست؟ زمان آینده را هم می بیند. آدم خوب تر کیست؟ قیامت هم می بیند. آدم بد کیست؟ الآن را می بیند. مثلاً چندتا نعمت برجسته را که بهش نیاز دارد می بیند. آدم خوب کیست؟ همۀ نعمت ها را می بیند. می بیند از توی همه اش بزرگ شدن هست! شما یک دانه خوبی پیدا نمی کنید که تویش بزرگ شدن نباشد. تلاش انسان برای خوب شدن، تلاش برای کِش آمدن و بزرگ شدن روح است. از نظر زمان، از نظر عاطفه، از نظر هر چیزی؛ عقل، «أعقلُ النّاس أنظَرُهُم فی العواقب»؛ هر کی بیشتر به عاقبت نگاه می کند عاقل تر است. عاقبت را ببین، این یعنی بزرگ شد. بزرگ شدن نیاز اصلی آدم است!
دوباره می رویم سرِ نماز. وقتی که شما می گویی الله اکبر، چرا ذکر نماز «الله رحمن» نمی گویی؟ چرا خیلی از کلمات دیگر را استفاده نمی کنی؟ این کبریایی تمنّای اصلی آدم است. بعد انسانی که دوست دارد بزرگ بشود، وقتی از راه غلط می رود بزرگ بشود می شود متکبّر. وقتی بزرگ نشده خودش را بزرگ می داند می شود متکبّر. پس اصلی ترین نیاز آدم بزرگ شدن است، اصلی ترین عیب آدم هم خودبزرگ بینی است. چرا آدم ها خودبزرگ بین می شوند؟ چون این بدبخت بیچاره اصلاً آفریده شده برای بزرگ شدن! حالا عجله دارد، اشتباه می کند، می شود متکبر.
 خدا می خواهد انسان را شبیه خودش کند. بیا از من ببَر. بچۀ نوزاد سه چهار ماهه قورمه سبزی نمی تواند بخورد، معده اش الآن آمادگی ندارد! ما باید ملاقات خدا که رفتیم معده مان معدۀ روحمان یک جوری باشد خدا بتوانیم بخوریم، خدا بتوانیم ببینیم، خدا بتوانیم بنوشیم، ببوییم، بشنویم. درست است؟ بعد بزرگ بشویم. «یا أیّها الإنسان»، این وضعیت حتمی تو است. «إِنَّکَ کادِحٌ إِلی‏ رَبِّکَ کَدْحاً فَمُلاقیهِ»؛ تو زجر می کشی زجر چه زجری! تا خدا را ملاقات کنی. رابطۀ بین زجر و ملاقات خدا چیست؟ زجر آدم را بزرگ می کند. کش می آورد روح آدم را. صبر آدم را زیاد می کند، سعۀ صدر، ببین سعۀ صدر. سعه یعنی چی؟ وسعت. «أَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ»، پیامبر ما شرح صدر به تو دادیم.
 بزرگ شدن اتفاقی است آرزوی ماست، بزرگ شدن اصل هدف ماست، بزرگ شدن در همۀ خوبی هاست. خب طبیعی است منی که تمنّا دارم بزرگ بشوم، چه اتفاقی برایم می افتد؟ عجله می کنم خودم را بزرگ می بینم. عجله می کنم از راه غلط بخواهم بزرگ بشوم، تو باید روحت بزرگ بشود! ماشین اش را بزرگ می کند، فکر می کند از این طریق می تواند بزرگ بشود. می شوی متکبر. تو که می خواهی بزرگی را از ماشین ات و از مقامت و اینها بگیری می شوی متکبر. از هیچی بزرگی را نگیر جز از روحت، روحت باید بزرگ بشود. روحش بزرگ باشد ماشین اش هم بزرگ باشد اثری ندارد. مقامش هم برود بالا اثری ندارد، ثروت اش هم برود بالا اثری ندارد. ما اصلی ترین تقاضا و تمنّایمان بزرگ شدن است. توی بچه ها هم هست ها! هی می گوید من می خواهم بزرگ بشوم. کفش بزرگ ترها را می پوشد، هی ادای بزرگ ترها را درمی آورد، هی می گوید من بزرگ شدم من بزرگ شدم. اصلاً کسی بهش یاد نداده این را ها! این تمنّای خودش است، این طبیعت انسان است.
 خب، انسانی که می خواهد بزرگ بشود در معرض دوتا اشتباه بزرگ هست. یک، خودش را بزرگ ببیند؛ من بزرگ شدم دیگر! نه آقا هنوز مانده آقا جان. مسابقه است هنوز خیلی از تو جلوترند! کجا بزرگ شدی؟! دو، بدتر از اولی؛ بخواهد از راه غلطی بزرگ بشود. این دو تا را بهش می گویند چون اینجوری است که انسان اصل نیازش بزرگ شدن است، دائماً در معرض تکبر است. لذا صبح و ظهر و شب باید نماز بخواند تا این تکبّر را از بین ببرد. می دانید تکبر رابطه اش با حسادت چیست دیگر. طرف وقتی که خودش را بزرگ تر می بیند، خودش را بزرگ تر می خواهد، خودش را بزرگ می خواهد، از راه غلطی می خواهد بزرگ بشود، تا می بیند یکی دیگر بزرگ تر دارد می شود حسادت می کند. ریشۀ حسادت هم تکبر است. لذا هم حسادت به ابلیس نسبت داده شد هم تکبّر. یأس چی می شود؟ یأس. یأس هم مال ابلیس است. یأس هم مال تکبر است، این متکبّر است لامصّب. اِ! چرا به من گفتی تو کمتر از آن هستی؟ بیا. اصلاً من نمی خواهم. می زند توی وادی یأس، آدم قهر می کند.
 ببینید دوستان من، این همه بحث های اخلاقی و صفات مختلف اینها را همه را توی ذهنتان جمع کنید کوچولویش کنید متمرکزش کنید بدانید باید باهاش چه کار کنید. آن وقت ان شاءالله چشمه های حکمت از قلب تان بر زبانتان جاری خواهد شد. حالا بحث زبان نیست، بحث اینکه در هر جایی می فهمی ها! من چه ام است، ها! این جوری است، ها! دیدی عیبم را بهم گفت؟ دیدی خدا در آن حادثه این عیب من را رو آورد چه مأیوس شدم؟ گفتم اصلاً نمی خواهم دیگر اصلاً من مسابقه شرکت نمی کنم. من متکبّرم آره؟ زود می خواهم به نتیجۀ بزرگی برسم. من خودم را بزرگ می دانم؟ من حاضر نیستم زحمت بکشم برای بزرگی از راه درست؟
«إنّا لله و إنّا إلیهِ راجعون». ما لقاء الله در پیش داریم. می خواهی به خدا برسی با خدا ملاقات کنی. خدا بزرگ است. تو تا قبل از ملاقات با خدا باید بزرگ شده باشی. تمام خوبی ها جوهر اصلی شان بزرگ شدن است. بزرگ شدن اتفاقی است آرزوی ماست، بزرگ شدن اصل هدف ماست، بزرگ شدن در همۀ خوبی هاست. طبیعی است منی که تمنّا دارم بزرگ بشوم، عجله می کنم خودم را بزرگ می بینم. عجله می کنم از راه غلط بخواهم بزرگ بشوم.

 پس اصلی ترین نیاز آدم بزرگ شدن است، اصلی ترین عیب آدم هم خودبزرگ بینی است.

ضرورت خودشناسی و خودآگاهی - استاد علیرضا پناهیان (کلیپ، صوت، متن)

جهت دسترسی به مجموعه کلیپهای سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان کلیک کنید.

Share

دیدگاه‌ها

محشر بود...❤️