پس از حمله امریكا و متحدان به عراق و اخراج نیروهای بعث از كشور كویت، مردم مسلمان و ستم دیده عراق كه طی سال های دیكتاتوری حاكمان حزب خون خوار بعث، خواهان سرنگونی نظام صدام بودند، فرصت را غنیمت شمردند و با استفاده از ضعف دولت مركزی، قیام سراسری خود را بر ضد رژیم بعث آغاز كردند. در این زمان و در حالی كه قیام مردمی، نقاط حساس كشور را در برمی گرفت، با توطئه سران كشورهای مهاجم، نیروهای اشغال گر، خاك عراق را تخلیه كردند تا راه صدام برای تار و مار كردن مردم انقلابی عراق باز شود. در این هنگام، رژیم صدام مرتكب بزرگ ترین جنایات ضدانسانی گردید و هرگونه مقاومت را به شدیدترین وجه ممكن سركوب نمود. در جریان انتفاضه، صدام حتی از به كارگیری سلاح های شیمیایى علیه ملت خویش دریغ نكرد و در كنار آن، صدها هزار تن را به خاك و خون كشید. هم چنین پس از آن كه عده ای از مردم، برای در امان ماندن از دست مزدوران بعثی به حرم مطهر امام حسین(ع) در كربلا و امام علی(ع) در نجف اشرف پناه برده بودند، نیروهای نظامی عراق با یورش به زائران روزه دار، گروهی از مردم را از دم تیر گذراندند و به ساحت مقدس آن دو امام بزرگوار اسائه ادب كردند. در پی این جسارت،موجی از خشم و نفرت، مسلمانان جهان و به ویژه شیعیان را فرا گرفت و آنان با برپایی راهپیمایی های متعدد خشم خود را به این جنایت ها و جسارت ها نشان دادند.
مطالب مرتبط
