خداوند در قرآن، غفلت انسان از نعمتهای خود را به ما تذکر می دهد. «فَإِذا مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعانا ثُمَّ إِذا خَوَّلْناهُ نِعْمَةً مِنَّا قالَ إِنَّما أُوتيتُهُ عَلى عِلْمٍ بَلْ هِيَ فِتْنَةٌ وَ لكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لا يَعْلَمُونَ[زمر/49] هنگامى كه انسان را زيانى رسد، ما را (براى حل مشكلش) مى خواند؛ سپس هنگامى كه از جانب خود به او نعمتى دهيم، مى گويد: «اين نعمت را بخاطر كاردانى خودم به من داده اند»؛ ولى اين وسيله آزمايش (آنها) است، اما بيشترشان نمى دانند.»
یکی از نعمتهای بسیار زیبای خداوند، نعمت سلامتی است، و طبق این آیه که غفلت انسان نسبت به نعمتها را تذکر می دهد، برخی از ما انسانها ممکن است نعمت سلامتی را چنان در مسیر خودش به کار نگیریم و از این نعمت غفلت بورزیم.
غفلت ما از نعمت سلامتی بدن این است که مثلا در ماه رمضان، با اینکه مشکلی نداریم؛ ولی با بهانه های مختلف از روزه گرفتن شانه خالی می کنیم. در حالی که باید بدانیم رسول خدا (صلي الله عليه و آله) فرمود: «لكل شيء زكاة و زكاة الابدان الصيام[1] براي هر چيزي زكاتي است و زكات بدنها روزه است.»
اگر از زاویه دیگر به روزه داری بنگریم، روزه داری یک نوع شکر سلامتی هم به حساب می آید.[2] شاید در این ماه، خیلی کسان آرزو دارند که ای کاش بیمار نبودند تا آنها هم بتوانند روزه بگیرند؛ در حالی که کسان دیگری، خیلی سرحال و سرزنده هستند، اما....
پی نوشت:
1ــ الوافي، ج11،ص 24.
2ــ البته این به آن معنی نیست که افراد بیمار، و آنها که به هر نحوی از سلامتی برخوردار نیستند، از روزه گرفتن معاف باشند. به رساله مرجع تقلید خود مراجع کنید.
مطالب مرتبط
