ولادت عالم بزرگ شیعه؛ سیدبن طاووس (589 هجری قمری)
علی بن موسی بن جعفر معروف به سیدبن طاووس نوه دختری شیخ طوسی، از اعاظم شیعه امامیه و عالمی فقیه و جلیل القدر، ادیب، شاعر، خطیب، عابد، زاهد و جامع کمالات عالیه اخلاقی می باشد. و در نیمه ماه محرّم سال 598 ه.ق در شهر حلّه (واقع در کشور عراق) دیده به جهان گشود.
او در شهر حلّه نشو و نما کرد، دروس مقدّماتی را در همان جا خواند، او اساتید بسیار داشت، پدرش سعدالدّین موسی و جدّش ورّام بن ابی فراس نخعی نقش اساسی در تربیت او داشتند که خود می گوید: «پدر و جدّم ورّام بیشترین نقش را در تربیت من داشتند و معلّم اخلاق و پاکزیستی من بودند.»
وی در نزد اساتید بزرگ زمان تحصیل کرد و به مدارج بالای علمی دست یافت. وی شاگردان فراوان و تالیفات متعددی دارد. علامه ی حلی و پدرش و نیز دو فرزند وی از جمله شاگردان بارز او اللهوف، المزار، فرج المهموم و... از کتب آن عالم فرزانه می باشند.
سیدبن طاووس بزرگمرد فضیلت
از کرامات این بزرگمرد علم و تقوا اینکه: محدّث نوری در کتاب مستدرک پس از ذکر بعضی از کرامات سیدبن طاووس ، می نویسد: «از کتاب «کشف المحجّة» (تألیف سیدبن طاووس ) فهمیده می شود که در ملاقات و تشرّف او به محضر حضرت مهدی عجل اللَّه تعالی فرجه الشریف باز بوده است.»
محدّث نوری در کتاب جنّة المأوی، در این رابطه به ذکر چند کرامت از سیدبن طاووس رحمة اللَّه پرداخته از جمله می نویسد:
سیدبن طاووس رحمة اللَّه در اواخر کتاب «المهجّ الدّعوات» نقل می کند:
من در شهر سامرّا در سحر شب چهارشنبه 13 ذی قعده سال 638 ه. ق (در سرداب) این دعا را از حضرت قائم عجل اللَّه تعالی فرجه الشریف شنیدم که در مورد بقاء و عزّت مؤمنان دعا می کرد، و آن دعا (ظاهرا) این است:
الهی بحقّ من ناجاک، و بحقّ من دعاک فی البرّ و البحر، تفضّل علی فقراء المؤمنین و المؤمنات بالغناء، و الثّروة، و علی مرضی المؤمنین و المؤمنات بالشّفاء و الصّحّة، و علی احیاء المؤمنین و المؤمنات باللّطف و الکرامة، و علی اموات المؤمنین و المؤمنات بالمغفرة و الرّحمة، و علی غرباء المؤمنین و المؤمنات بالرّدّ الی اوطانهم سالمین غانمین، بحقّ محمّد و آله الطّاهرین،
خداوندا! به حق کسی که در خشکی و دریا با تو مناجات می کند و به درگاهت دعا کند، به فقیران مؤمن از زن و مرد، بی نیازی و ثروت کرامت فرما، به بیماران مؤمن از زن و مرد، شفا و سلامتی بده، و به زندگانیشان لطف و کرامت کن و مردگان را مشمول آمرزش و رحمتت قرار بده، و غریبان از آنها را با سلامتی و دست پر به وطن هایشان بازگردان، به حق محمّد و آل پاکش.
سیدبن طاوس رحمة اللَّه گوید: گویا امام زمان عجل اللَّه تعالی فرجه الشریف در دعا بر زندگان این جمله را افزود: «و احیهم فی عزّنا و ملکنا و سلطاننا و دولتنا ، و آنها را در عزّت و شوکت و حکومت و دولت ما زنده بدار» سپس برای شیعیان دعا فرمود.
نیز سیدبن طاووس رحمة اللَّه در کتاب «غیاث سلطان الوری» مکاشفاتی را که در حرم حضرت علی علیه السّلام برایش رخ داده نقل می کند، و نامه و پیامی که حضرت مهدی عجل اللَّه تعالی فرجه الشریف توسّط مردی وارسته و صالح به نام عبد المحسن، برای او فرستاده، ذکر می نماید.
از گفتنی ها اینکه: سیدبن طاوس به استخاره به خصوص در امور مهم، بسیار اهمیت می داد، او در کتاب الاستخارات می نویسد: «مدّتی در جانب غربی بغداد می زیستم، بعضی از صاحبان مناصب دولتی تقاضای ملاقات با من کرده بود، تردید داشتم که با او ملاقات کنم یا نه؟ بیست و دو روز در آنجا بودم و هر روز استخاره (ذات الرّقاع) می کردم، و جواب استخاره، منفی بود، و من با او ملاقات نکردم» نیز می نویسد: در ایام سکونتم در بغداد، چند روز به حلّه رفتم، بعضی از خویشانم از من خواستند که با یکی از مقامات دولتی ملاقات کنم (با توجّه به اینکه دوائر دولتی، در دست ولایت فقیه نبود) یک ماه صبح و عصر استخاره کردم، و تعداد استخاره ها به پنجاه عدد رسید، هیچ کدام از آنها خوب نیامد، و من هم با او ملاقات نکردم، پس از مدّتی برای من آشکار شد، که مصلحت من در ملاقات نکردن با او بوده، و اگر با او ملاقات می کردم، آسیب بزرگی به حیثیت من وارد می شد.
منبع: غم نامه کربلا، صفحه 23.
پیشنهادی: زندگانی سید بن طاووس (ابوالقاسم رضی الدین علی بن موسی)
مطالب مرتبط
