لودویك ویتْگنِشْتاینْ، فیلسوف اتریشی در 26 آوریل 1889م در وین پایتخت اتریش به دنیا آمد. وی در ابتدا به معماری پرداخت ولی پس از چندی به فلسفه روی آورد. لودویك در جریان جنگ جهانی اول، به اسارت دشمن درآمد و در این زمان به نگارش رساله منطقی - فلسفی خود پرداخت. او پس از جنگ به تدریس مشغول شد و یادداشت های فلسفی او در مراكز علمی مورد توجه قرار گرفت. ویتگنِشتاین معتقد بود كار فلسفه عبارت از آن است كه امكانی را برای ما فراهم كند كه قبل از رفع تناقض، دیدی روشن از وضع امور به دست آوریم. با این حال از دیدگاه وی، فلسفه، فقط همه چیز را در برابر ما می گذارد، نه چیزی را شرح می دهد و نه نتیجه می گیرد. او استدلال می كند كه جهان، مستقل از اراده من است، از سوی دیگر، اراده، اولین و مهم ترین عامل خیر و شر می باشد. رساله منطقی - فلسفی ویتگنشتاین، تلاشی است برای روشن كردن این كه ما در مورد چه چیزهایى می توانیم به روش معنادار سخن گوییم. آرای او در این رساله به فلسفه پوزیتیویسم منطقی منجر شد كه در حقیقت شكل فلسفی علم گرایى است. با این حال، به زعم برخی، وی در آثار بعدی خود به انتقاد و بازاندیشی در این رساله پرداخت. ویتگنشتاین، در نهایت، به این نتیجه رسیده بود كه آنچه نمی توان درباره اش سخن گفت، می باید درباره اش خاموش ماند. ویتگنشتاین همانند سقراط اصرار دارد كه لازمه درست اندیشیدن، فهمِ روشن لغات است. بنابراین وی از راه تحقیق در ساختمان منطقی زبان، راه را برای درك فلسفه هموار ساخت. عقاید ویتگنشتاین بر افكار تعداد زیادی از فلاسفه تأثیر گذاشت. لودویك ویتگنشتاین سرانجام در 29 آوریل 1951م در 62 سالگی درگذشت.
