چرا حضرت زینب(سلام الله علیها) در دمشق مدفون هستند؟
در مورد محل دفن حضرت زینب(سلام الله علیها) سه نقل وجود دارد؛ دمشق، قاهره و مدینه. برخی از مورخان معتقدند که ایشان نهایتا به مصر سفر کردند و علت این سفر، تبعید ایشان توسط یزید بوده است. خانم مصر را انتخاب کردند و در آن جا از دنیا رفتند و الان هم در مصر زیارتگاه و بقعه ای دارند. برخی هم معتقدند که اهل بیت(علیهم السلام) از آن سفری که برگشتند، معلوم نیست از مدینه خارج شده باشند؛ بنابراین علی القاعده باید در مدینه دفن شده باشند؛ هرچند قبرشان معلوم نیست.
سلیم مؤذن زادهٔ اردبیلی یکی از مداحان ایرانی به زبانهای ترکی، فارسی و عربی است که در سال ۱۳۱۵ خورشیدی در شهر اردبیل زاده شد. وی که بیش تر نوحه هایی را به زبان ترکی آذربایجانی سروده، به زبان های فارسی و عربی نیز تسلط دارد. پدرش شیخ عبدالکریم مؤذن زادهٔ اردبیلی نخستین مؤذن رادیوی ایران است و برادرش رحیم مؤذن زادهٔ اردبیلی نیز از مؤذنان اسلامی است.
در برخوردهای اجتماعی، یکی از عوامل محبت آفرین، سپاس گزاری و حق شناسی است. از آنان که در «خوب شدن» ما سهمی داشته اند و آنان که در گرفتاری ها به کمک مان می شتابند و در بلاها با ما همدردی می کنند، باید به گونه ای شایسته تقدیر شوند. فرهنگ قدردانی و تشکر از خوبی ها و نیکوکاران، از آموزه های اسلام و برنامه های دینی است و هر چه این عمل فراگیرتر شود، نیکوکاری نیز ادامه می یابد. از حضرت علی علیه السلام روایت است که فرمود:
یکی از کارهایی که ممکن است آرامش خاطر را از بیماران بگیرد و نگران شان کند، به زبان آوردن استرجاع، یعنی ذکر «انّا للّه و انا الیه راجعون» است. گفتن این ذکر نزد بیمار، به او القا می کند که بیماری او خطرناک و امید به سلامتی در او ضعیف است. گفته می شود امام باقر علیه السلام همواره این ذکر را از مبتلایان به رنج و محنت، پنهان نگه می داشت.
توجه دادن بیمار به جنبه ها و آثار معنوی بیماری، یکی دیگر از عوامل سرعت بخشی در بهبود بیماران است. تقویت روح معنوی بیمار و آماده سازی زمینه ارتباطی او با خداوند و ارواح پاک امامان معصوم علیهم السلام امری لازم و مهم بر پرستار است. هنگامی که بیمار به قدرت بی منتهای الهی پی می برد و توجه خود را از اسباب های ظاهری قطع می کند و خود را در دریای بی کران لطف و رحمت الهی شناور می بیند، پرستار با ایجاد فضای روحانی ذکر، دعا، مناجات و توسل می تواند روح معنوی بیمار را قوت بخشد و بیمار با اتکا به خداوند و توسل به اهل بیت علیهم السلام صحت و شفای خود را طلب کند. امام صادق علیه السلام می فرماید:
اساسا انس و همدلی، از نیازهای اولیه آدمی است که در نهاد و فطرت او نهفته شده است. هنگامی که انسان در زندگی عادی و طبیعی به سر می برد، خواه ناخواه این نیاز او، با دوستان و نزدیکانش تأمین می شود. اما در روزهای بیماری، این پرستاران هستند که کمبودهای عاطفی آنان را با الفت و مهربانی خویش جبران می کنند و بیمار را در پرتو حمایت های عاطفی تسکین می دهند. پرستار با اظهار همدردی، خود را در کنار بیمار قرار می دهد و هنگامی که بیمار می بیند، دیگران به ویژه پرستاران از وی جدا نیستند و درد او را درد خویش می شمارند، امید و آرامش رضایت بخشی را در خود احساس می کند.
شناخت موقعیت بیمار و ناراحتی های روحی و جسمی و درک نیازهای عاطفی او، اولین گام در برقراری روابط دوستانه بین بیمار و پرستار است. روح اخلاق، عاطفه و حمایت، باید در همه رابطه ها و برخوردهای پرستار با بیمار حاکم باشد. گاه پرستار با همدردی با بیمار و یا لبخندی آرام بخش، بهترین همنوایی و هدیه انسانی را به او می دهد. تجربه نشان داده است که اگر بیماران به افرادی که از آنها مراقبت می کنند، اعتماد داشته باشند، برای رهایی از درد به کمک ها و راه های درمانی کمتری احتیاج دارند. نمی توان به هیچ وجه روابط درمانی را جدا از روابط اخلاقی و عاطفی دانست و تنها به برخوردی خشک و بی روح بسنده کرد.
آدمی در کنار تأمین نیازهای جسمانی، به نیازهای تفریحی، مذهبی، آموزشی، روانی و عاطفی خود نیز باید پاسخ گو باشد. بیماری که دستورها و آموزه های دینی با روح و جان او آمیخته شده است، با شنیدن صدای دل نشین اذان، در پی برآوردن تکلیف دینی خود برمی آید. کمک به بیمار در این امر، می تواند در بهبودی او بسیار مؤثر باشد. برپایی مراسم مذهبی، مانند نماز و دعا و مناجات، به همان اندازه برای سلامت روحی بیمار مؤثر است که دارو و درمان برای تندرستی او کارساز است.
مواظبت از بیمار و رسیدگی به وی، سفارش همه پیشوایان دینی ماست. از این رو، مراقبت پی گیر از بیمار تا شفای کامل آنان، امری بایسته است. همراهی با بیمار در گرفتاری های طول درمان، افزون بر رفع نیازهای جسمی، شادابی و نشاط روحی وی را نیز تأمین می کند. رها ساختن بیمار و بی توجهی به او، چه بسا سلامت و حتی زندگی او را با خطر روبه رو می کند. بر این اساس، حضرت صادق علیه السلام به هم سفر و همراه بیمار فرمود:
قُعُودُکَ عِنْدَهُ اَفْضَلُ مِنْ صَلواتِکَ فی الْمَسجِدِ.
نشستن تو نزد بیمار (و مراقبت از او)، بهتر و بالاتر از نماز خواندنت در مسجد است.
